Victoria Falls-Kasane-Kwando-Bagani-Rundu-Chaub- Okonjima-Swakopmund-Sossusvlei-

Het is 24 november en ik begin een nieuwe pagina. Om naar de vorige pagina's te gaan moet je even helemaal naar boven scrollen en de betreffende pagina aanklikken.

Het zijn heel lange vrachtwagen combinaties die hier rijden. Rechts onder de oprit naar de ferry over de Zambesi naar Zambia. Deze vrachtwagen heeft er 2 weken wachten opzitten!

25 november. Trix heeft het inmiddels 2x aan de stok gehad met duitsers, ik kan haar geen ongelijk geven.  (De eerste keer was in Damaraland Camp, zie de betreffende pagina) Heb je ’s middags een leuke tafel gereserveerd, en alvast onze spullen neergelegd om even een drankje te halen, hebben die duitsers onbeschaamd alles op een andere tafel neergelegd, het personeel durft daar niets van te zeggen. In Victoria Falls zijn het allemaal amerikanen, dat communiceert in zijn algemeenheid een stuk prettiger. Het is overigens wel leuk om te zien hoe de peervormige Amerikaanse dames zich potsierlijk in de modernste safarikleding bewegen. De stadsaap met bijna op de grond vallend jong (zie de foto op de vorige pagina) bleek een bekende verschijning te zijn, het jong is gedeeltelijk verlamd vandaar. Voor de rest spreken de foto’s voor zich.

Op 23 november werden we weer teruggereden naar Kasane, waar onze oude vertrouwde Toyota op ons stond te wachten. We zijn erg over deze auto te spreken, comfortabel, goede stoelen, airco en gelukkig goed gebalanceerde wielen. Gezien de tracks die we ermee hebben gereden ijzersterk, wat krijgt ie op z’n donder! Bovendien een kruissnelheid, zoals ik die op de snelweg in Europa ook graag hanteer. OK, ik ga nu Trix achterna naar het zwembad, de rest komt later.

Op de terugweg weer terug in de Kubu lodge.

Kameleons werkelijk precies de kleur van de bladeren.

 Redbilled oxpecker eet het ongedierte uit de nek en oren van deze impala. Ze blijven gewoon zitten tijdens het onderling bakkeleien.

De avond van de 23^e sliepen we weer in de Kubu Lodge waar we nogmaals dineerden in de boma. Die nacht zaten we om 5 uur rechtop in bed, de bliksem sloeg weer vlakbij in. In Kasane wilde ik even naar de kapper, toch maar niet gedaan, zie de foto’s. 

De 24e weer op pad via het Chobe park, waar we de twee uitgetelde leeuwinnen met een enorme buik en vol vliegen naast de weg aantroffen. En, heel triest de olifant die niet meer uit het modderbad los kon komen. Hij knipperde nog met zijn oog onder de modder en bewoog nog een oor. Heel zielig, maar dat is ook de natuur. Iets verderop kwam een reuzen varaan, een water monitor, naar ons toe. Volgens het boek maximaal 1,60m, maar deze leek waarachtig meer dan 2 meter! Die avond sliepen we weer in Camp Kwando, het was weer een beetje thuiskomen. De manager vroeg of ik goed geslapen had, waarop ik antwoordde: als een blok, waarop hij weer terugkwam met: oh as a security guard!

   Een Water Monitor, een soort varaan, 1,60 lang volgens mijn boekje, maar we denken dat deze meer dan 2 meter was. Kijk maar eens naar z'n klauwen!

Deze olifant kon niet meer uit zijn modderbad komen, heel triest. Hij leefde nog wel.

Bij ieder stempel hebben we een aantal formulieren moeten invullen en het gaat zo langzaam! Rechts boven een kleine (?!) python.

 Deze leeuwin ligt vollledig voor pampus, hijgend met een heel volle buik!

 Nog even de varaan, als je goed kijkt kun je zien hoe groot die flitsende tong van hem is.

 We zijn weer terug in Camp Kwando, een beetje thuis komen.

Gisteren, de 25^e, reden we vanaf Kwando naar de Divava Okavango Lodge & Spa www.leadinglodges.com die we in de plaats van Ngepi hadden gereserveerd op de heenweg. Dit is een meersterren zaak van een Belgische graaf. We genieten en relaxen, we werden vanmiddag gemasseerd op twee massage tafels naast elkaar met een prachtig uitzicht over de Kavango, jammer dat we er tijdens de massage niets van zagen, of je kijkt naar de grond, of naar het plafond. Dus het is hier dus wel uit te houden. Gisteravond heerlijk gegeten. M’n knie is nog steeds knudde.

 

De Divava Lodge, zwembad, badkamer en een van de varaanen die tussen de huizen scharrelden, iets kleiner dan de vorige.

Vanmorgen naar het Buffaloo park gereden voor een gamedrive. Dat was geen succes, je krijgt bij de entree een lullig nauwelijks te ontcijferen en beslist niet kloppend kaartje, zodat we prompt op een spoor uitkwamen langs de grens met Botswana. Moet je voorstellen, twee diepe sporen door heel mul zand, waar je alleen met 4x4 in z’n eerste versnelling nog vooruit kunt komen, terwijl je, wanneer je je snelheid niet meer kunt houden absoluut vaststaat. En dat op een plek die nergens op de kaart te vinden is langs het hek van de grens met Botswana. Langzamerhand ben ik aardig bedreven in dit soort terrein, maar dit was niet leuk en de verantwoordelijken van dit park zijn hier absoluut te blamen. Het was daarbij niet te vermijden dat overhangende thorntree takken krassen in de lak maakten.  Het enige wild wat we zagen was een grote kudde Buffaloos en Waterbucks. O ja een schildpad en veel vogels in het moeras. 

Trix moest even naar het “postkantoor” en dat gaf me de kans om wat foto’s te maken van het dorpspleintje in Divundu. Geef me dan maar Zwitserland. Zie de foto's hierboven!

Hiernaast de resten van een olifant. De schedel, helemaal kaal ligt erachter. Het enige dat over is is het gebeente en de huid, daar komt dus een olifantshuid vandaan! Ook de staart en oren zijn duidelijk te herkennen.

 Op de voorgrond een kudde waterbucks en op de achtergrond een heel grote kudde Buffels.

Idem

Veel vogels en een schildpad, het eerste wild deze dag.

Morgen de 27^e rijden we de ongeveer 220 km naar Rundu naar de Hakusembe River lodge, waar we op de heenreis de schoolkinderen zo leuk zagen dansen. Tot de volgende keer.

Ontbijt op eiland in Kovango river.

Die rit hebben we wederom zonder politie interventie afgelegd en ook hier in Hakusembe was het een thuiskomen. 

.

 Het diner met uitzicht op de rivier in Hakusembe.

Het is dus de 28^e en we hebben gisterenavond geobserveerd hoe een bedrijfsdiner (bank) hier gevierd wordt, dames in het lang, iedereen opgedoft. Het gezelschap zat binnen omdat de avond ervoor in een stortbui ruim 100 mm water was gevallen met de nodige problemen op het terras en ook binnen. Nu was het evenwel een prachtige avond en zaten wij na wat aandringen buiten. Tot onze verbazing kwamen de mannen regelmatig naar buiten en stonden dan te schutteren met hun mobilephones. Allemaal heel belangrijk natuurlijk, niemand wilde in belangrijkheid voor de ander onderdoen. Herkennen we dat?

We hadden een heel gesprek met de vrouwelijke manager met een grote bel whisky, on the house, heel vriendelijk. Wat o.a. naar voren kwam is dat het niet mogelijk is een lodge te runnen met alleen lokaal management. Wel dat hebben we inderdaad gezien en gemerkt in Okaukuejo. Ze had geluk, want net toen het dinergezelschap was verdwenen klapte de elektriciteit eruit en konden we de prachtige sterrenhemel bewonderen, ik haalde er alleen Orion uit. Op de tast naar ons huisje en met een kaars naar bed. Om twee uur ging de electriciteit weer aan, dus ook de lampen in de kamer. Afijn ik moet niet meer van die grote bellen Whisky nemen, is de leeftijd, want het was een barre nacht.

  Hakusembe vanaf de rivier.

Dit gedeelte van de reis wordt meer en meer een tocht van het ene naar het andere mooie onderkomen. Door de recente regenval is het landschap volledig veranderd en is het wild helemaal verspreid. Voor het vertrek in Divava heeft Trix nog een foto gemaakt van een groep van ruim 20 personen die hun ontbijt op een eiland in de rivier tegenover de lodge opgediend kregen. Wel een beetje decadent, maar het verkoopt kennelijk.

Hier in Rundu heb ik een shot Cortisone (Meta schrijf ik het zo goed?) in mijn achterwerk gekregen na de diagnose een ontstoken knieband, gelukkig niet gescheurd of zo. Hopen maar dat het werkt.  In de wachtkamer van Dr. van Schalkwijk hing een bord dat het wettelijk verboden is abortus te plegen en dat het absoluut niet toegestaan is erom te vragen. Duidelijk dus. De orthopeed in Paarl  gaf  later als diagnose  een gescheurde meniscus. Kon ik daar laten opereren, maar mijn verplichte verzekering in Zwitserland,  met dank aan Hoogervorst, stond dat niet toe. Dan dus maar 3x zo duur in Martigny.

Verder hebben we speciale polish gekocht om de krassen van thorntree takken op de auto te doen verdwijnen. Daarmee maken we een van de boys hier in de lodge blij. Ook hier hebben we naar een bookstore gezocht. Nada. In het hele noorden van Victoria Falls tot hier, bijna 1000 km verder, geen boek te krijgen! Morgen de 28^e rijden we de relatief lange afstand naar Chaub Guesthouse. Onderweg maakte ik wat plaatjes van een paar dorpjes.Dat moet je heel snel doen, anders krijg je de hele dorpsgemeenschap over je heen en daar hadden we geen zin in!

 Hier begint de moderne tijd, een golfplatendak en zowaar een schotel.

 De handels waar ligt langs de weg.

De rit hier naar de Ghaub Guest Farm verliep bijna zonder incidenten. Trix was de chauffeur (gelukkig, want ik rijdt wat harder) toen de plaatselijke hermandad ijverig aan het werk was onder een palmboompje met struikje, heel geniepig, en ons deze keer op tijd wist aan te houden. De boete voor de te hoge snelheid was 125 N$, wat ik bereidwillig in de hand had. De goeie man had helaas geen kwitanties en het politiebureau in Grootfontein was niet bemand vanwege de verkiezingen. Probleem. Trix opperde toen dat ze het geld liever aan een armoedzaaier wilde geven en zowaar, uiteindelijk verscheurde hij het papiertje maar. 125N$ is ongeveer 15 €. De snelheid was 15 km/h te hard.

Ik heb onderweg enkele van de vele dorpjes vastgelegd. Dan zie je dat het allemaal heel proper is, de grond is in het hele dorp meestal geveegd, dat in tegenstelling tot de bende bij de steden.

Het rijden is hier heel relaxed, stille goede wegen, ik kan het iedereen aanraden. 4x4 heb je nauwelijks nodig, maar ja, er zijn sommige plekken waar je niet zonder kunt. Het is absoluut mogelijk om een trip te plannen met een gewone auto, dus veel goedkoper. Wel moet je dan de gamedrives met een lodge of zo regelen en dat kost geld. Iedere 5 of 10 km is er langs alle doorgaande wegen een picknick plek, meestal onder een boom, anders is er een afdakje. Iets wat ook heel prettig is, is de diesel prijs, ongeveer 80 € cent per liter. We hebben er inmiddels 5000 km opzitten. Namibie is een echt fantastisch vakantie land. Het is zonder meer veilig, na Windhoek hebben we nergens meer de safe in de kamer gebruikt! Het personeel is bijna altijd heel vriendelijk, dat is knap, want de gasten in de lodges blijven meestal maar één of twee nachten. Het is wanneer je eenmaal onderweg bent heel prettig, na het ontbijt vertrekken, de auto laden wordt routine en meestal, wanneer je het goed gepland hebt al voor de middag op de volgende stek, dus veel tijd over, zelfs voor het schrijven van een weblog! Je bagage wordt altijd voor je gedragen, wat wil je nog meer.

 

     


Iedere 5 a 10 km is er een picknickplek langs de weg. 

Rundu naar de Chaub Guest Farm.

Zo ook vanmiddag hier in de Ghaub Guest Farm. Ondanks het oponthoud met de dienders en een kopje koffie bij de spar in Grootfontein waren we hier al voor de middag. Het zijn gedeeltelijk oude gebouwen van een missiepost uit 1895, na leegstand verkocht en gerestaureerd 13 jaar geleden. Een paar jaar geleden verkocht aan een grote apotheker en ex-eigenaar van Comair, een Namibische luchtvaart maatschappij. Er zijn 10 ruime kamers met een grote veranda met uitzicht op het grootste zwembad dat we hier gezien hebben in een groot gazon.  We hebben daar dan ook de middag doorgebracht. En de staf is zo aardig! Hier op het erf kun je met iemand een grote grot in, 2700 meter lang! Ik had al afgesproken voor morgenochtend maar het is me sterk afgeraden, want deze oude man heeft nog steeds last van z’n knie, ook al gaat het wat beter. Trix heeft nu, heel plotseling, last van een glashand.  Dat wil zeggen dat ze geen glas meer kan vasthouden. We weten nog niet waar het van komt, maar het schijnt behoorlijk pijnlijk te zijn. Helaas lukt het niet om online te komen, dus wellicht in ons volgende onderkomen.

 Het landschap bij Chaub Guest Farm.

Ons onderkomen en Trix in het grote zwembad.

Mijn werkplekje op het terras, en Trix aan het inladen. Achterin staan behalve het 2e reservewiel en 2 klapstoeltjes ongeveer 6 supermarkt tassen uit Windhoek, met gele tassen er overheen tegen het stof. Die tassen zijn werkelijk heel praktisch, na terugkomst in Windhoek laten we alles achter.

 Andreas, rechts met de supermarkt tassen.

November loopt op z’n einde, alweer de 30^e, Europa zucht onder winterweer. Gisteren vertelde Andreas zijn verhaal. Hij werkt voor Chaub Guest Farm. Andreas is 26 jaar geleden geboren in een dorpje tussen Rundu en Divundu aan de oever van de Okavango rivier. Hij speelde net als de jongetjes op een van de foto’s van 13 november met vijf vriendjes langs de rivier. Toen een van de jongetjes door een krokodil werd gegrepen hebben ze hem met z,n vijven weten te redden omdat de krok alleen maar vlees en geen bot beet had. Andreas spreekt prima engels en heeft de kans gehad om naar school te gaan omdat z’n ouders krom gelegen hebben om dat mogelijk te maken. Op zijn beurt zorgt hij er voor dat zijn broertjes en zuster naar school kunnen. Hij moest jaren lang 5 km lopen naar school, dat werd later zelfs 7 km. Daartoe moest hij iedere dag om vijf uur op. De laatste 2 jaar zat hij op een soort internaat in Rundu, waar hij zijn opleiding afmaakte, zij het met een te lage score om door te kunnen studeren. Dat wil hij proberen te doen middels thuis studie.

 Southern masked weaver met rechts de nestjes.

Chaub naar Okonjima.

De 29^e zijn we naar Okonjima Main Camp gereden van de Africat Foundation waar Cheetah’s, Luipaarden en wilde honden de kans krijgen om zelfstandig in the wild te kunnen overleven na een valse start. Dat het er in de concessie wild toegaat hebben we ervaren. Gisteravond tijdens de gamedrive hebben we twee cheetah’s kunnen volgen naar de kill van een kudu. We zagen het aankomen, de kudu had eerst niets in de gaten in de dichte begroeiing en stond naar ons te kijken terwijl de cheetah’s hem beslopen. Na een felle spurt was het gebeurd. Cheetah’s kunnen 118 km per uur halen voor een kort moment. Daarna hebben ze een te hoge lichaamstemperatuur en liggen ze een halfuur warmte kwijt te raken, al hijgend. Direct na de kill waren we terplaatse en er getuige van dat het inderdaad ruim een half uur duurde voor ze aan de maaltijd konden beginnen. Het was een werkelijk enerverende gebeurtenis. Trix ging bijna van haar stokje, maar dat kwam door maagproblemen na het eten van, jawel ook kudu. Kudu vlees is heerlijk, maar heeft, dat is bekend, side effects. Na de sundowner brak er een flink onweer los en hadden we een avontuurlijke terugtocht naar de lodge. Wij hebben een zogenaamde viewroom, waarbij je vanuit je bed het wild ziet rondlopen. Toen we in het donker naar ons huisje liepen, misten we op een haar na een uiterst giftige pofadder op het pad, zie de foto. Vanavond gaan we op luipaarden uit. Maar zo spectaculair als gisteravond is nauwelijks mogelijk.

 De toegang tot de concessie van Okonjima.





Nog een paar verkeersborden.

                              En een steenbokje.

Een Gecko

 De lodge van Okonjima Main Camp.

 Room with a view.

Cheetah sporen, we zijn op de goede weg!

 Ze zijn onrustig en jawel daar gaan ze, ze verdwijnen in het gras, niet meer te fotograferen.

 Na een flinke spurt, hoefgetrappel en gekraak van de struiken het resultaat:

 Hijgen, een half uur uithijgen

 En dan dinnertime!

 Landschapje met termietenheuvel.

 Wilde honden van Okonjima.

 Vlak voor de regen.

 De pofadder op ons pad!

Nou de speurtocht naar een luipaard bleek wel degelijk spectaculair te zijn. Luipaarden leven solitair en moeten hun prooi niet alleen veroveren, maar ook verdedigen tegen andere belangstellenden. Via een twee dagen oude prooi kwamen we bij dit prachtige dier uit. Het is heel bijzonder om tussen de grassprieten door aangekeken te worden door deze predator. Ze, het was een zij, was onrustig en klom uiteindelijk in een boom om de omgeving in de gaten  te houden, een prachtig gezicht. Tussendoor even wat eten van het stinkende kadaver, dat onder de blauwe vliegen zat. Sydney, onze gids deed werkelijk ongelooflijk veel moeite om bij het luipaard te komen. Daartoe reden we dwars door struiken heen, de lekke band op 5 meter van het luipaard kwam niet door een doorn van een van de vele thorntrees, waar ik aldoor beducht voor ben geweest, maar van een takje dwars door de zijkant van de band, zie de foto.

    Tussen de grassprieten door 

Toen was het zaak om met een langzaam leeglopende band weg te komen van het luipaard, wat lukte, wederom dwars door de struiken heen, wat een kracht heeft zo’n grote 4x4. Douwe, ook weer Toyota. Omdat het echt een pracht was, plaats ik hiervan een hele serie foto’s inclusief de sundowner.

Ze was heel onrustig en sprong uiteindelijk naar beneden om weer naar het kadaver te gaan.

Aan het kadaver, gelukkig kun je het niet ruiken!

De route naar het zuiden, die op de heenweg nog helemaal kaal was, was op de terugweg schitterend groen, zoals wij het kennen in het vroege voorjaar. Ook de hitte van de eerste weken was voorbij, gewoon lekker fris om zes uur s’ochtends bij het scheren en tussen de 25 en 30 graden in de middag, heerlijk. Vandaag reden we weer het woestijngebied in, we zitten nu in de Hohenstein lodge http://www.hohensteinlodge.de/  aan de voet van de Hohenstein van 2315 meter. De kamers waren heel erg warm, alleen een fan met de hitte in de muren. Het wasje van Trix was  binnen een uurtje droog!  Het sterke punt van deze lodge is het prachtige uitzicht en smaakvol eten. Aan de andere kant van deze graniet knobbel ligt ondermeer de Erongo Wilderness Lodge, onze eerste stop tijdens deze reis. We hebben onderweg nog twee andere lodges bezocht voor een eventueel volgende keer. Bij leven en welzijn komt er zeker een volgende keer, we zijn echt verslingerd geraakt aan dit mooie land. Ik hoop dat we dat over hebben kunnen brengen.

 Okonjima naar Hohenstein.
 

Nog een leuk verkeersbord onderweg en een aap die 'm voor de auto smeerde over het hek.

 De Epako Game Lodge lodge onderweg en een villawijk in Usakos.

Hohenstein Lodge.

We waren de enige gasten, rechts de Hohenstein 2315 meter hoog.

 Nog steeds geldt, op de foto klikken en daarna nog een keer om op volledig scherm te zien.

 

Trix heeft door de internetproblemen hier de acute blindedarm operatie van Sanne gemist, we begrijpen dat het inmiddels goed gaat. Hier hebben we geen internet simpelweg omdat de manager afwezig is. Zoals regelmatig schrijf ik de verhaaltjes offline en plaats ik het later wanneer mogelijk, zodoende. We wachten trouwens met spanning op de berichten van Meta, het zijn de laatste loodjes. We duimen alvast voor je!

Over drie dagen is sinterklaas alweer jarig en vanmorgen zijn we naar Swakopmund gereden. Bij vertrek was het al zinderend warm, maar na het uitrijden van de Kalahari highway bleek het hier heel fris te zijn, rond de 20˚ met een frisse zeewind. Even wennen, ik heb zelfs een trui tevoorschijn gehaald. Vanavond gaan we eten in de Tug. Dat was al vanuit windhoek gereserveerd, maar dat bleek niet gelukt te zijn. De manager van het Boutique Hotel heeft het alsnog geregeld.
http://www.namibian.org/travel/lodging/private/swakopmund-boutique-hotel.html 

Swakopmund.

 Swakopmund is heel erg duits.

De kleurverschillen ontstaan doordat de lichtere zanddeeltjes worden weggeblazen op de plekken waar de wind meer vat op heeft, zodat de zwaardere magnetiet deeltjes daar zichtbaar worden. door met een magneet het zand in te gaan krijg je een vracht magnetiet, hier op de hand met de magneet eronder.

 Duin vorming door begroeiing die zijn vocht haalt uit de binnenwaaiende zeemist.

 Een luchtspiegeling.

 Wat landschaps foto's plus een parapente in de zeewind.

 Dit is wat rest van het dorp Sandwich Harbour. De haven van vroeger is dichtgeslibd doordat er een zandplaat bij een storm is weggeslagen en het duin is over het hele dorp heen gewandeld.

 Rechts 2 personen op de helling.

 Bovenaan de helling.

 Deze heel kleine hagedis troffen we midden tussen de zandduinen, het is een shovel snouted lizzard.

 Onze lunch met pate  en zalmsalade in de duinen.

Geweldig met 4x4, Trix wilde helaas niet van die helling af, had ik Frida maar bij me.

Op de terugweg in Walvisbaai wat flamingo's.

 De stormachtige wind komt van links

Die avond hebben we heerlijk gegeten, grote garnalen in knoflook saus, mmmm! We zitten ineens in een modern hotel, het Boutique Hotel, aan de kust. De mooie badkamer is bijna groter dan de slaapkamer, maar door alle overbodige kussens en dekbedden in het bad te kieperen heeft alle bagage een plek gekregen. Ook hier weer een fantastische service. Een zwembad ontbreekt, maar ik heb ontdekt dat je kunt fitnessen door met de trap omhoog te gaan en met de lift naar beneden. Met mijn knie gaat de trap op namelijk wel, naar beneden niet. We hebben hier twee dingen ondernomen, een 4x4 trip naar Sandwich Harbour, waar een heel dorp in de loop van de jaren is opgeslokt door de wandelende duinen en vandaag met een boot het water op, de foto’s spreken voor zich. Het met een 4x4 van de duinen afrijden is een verhaal apart. Wanneer je de motor afzet hoor je een plak zand met je naar beneden schuiven. Douwe dit was een landrover en die deed het ook goed.

De boottocht was met Ocean Adventures. Ineens zitten we in een toeristen carrousel. Zie het exemplaar rechts boven. 

 In een vergelijkbare boot.

Hier volgen wat indrukken van de morgen varen.

 Hieronder wat formatie foto's met een vlucht pelikanen.

 Honger.

Nog meer honger.

De dolfijnen zijn moeilijk op de gevoelige plaat te krijgen, je weet niet waar ze opduiken. Bovendien was er een aso met een waterscooter die de dolfijnen uit de buurt hield.

Het lopen op vier vinnen is niet eenvoudig wanneer je net geboren bent!

 Terwijl moeders toekijkt gaat ie weer op z'n kl....

 De Swakopmunder Chor Gemeinschaft.

Deze Aalscholver heeft een stuk papier bemachtigd op volle zee en vliegt ermee weg. Dat is nu echt IFen! (=blindvliegen)

Deze seals sprongen zonder probleem aan boord, vandaar deze portretten.

 De schipper miste overigens wel 2 vingers!

 Hier zie je heel goed het wandelen van het duin, de palmen verdwijnen langzaam maar zeker.

Trix fotografeert dus ook een deel van de foto's.

Morgen vervolgen we onze tocht richting Sossusvlei met een overnachting in Corona Guest Farm. http://www.natron.net/tour/corona/photos-e.html  Daarbij passeren we de Kuiseb Canion. Dan gaan we weer de warmte in, weer tot later.

Wij hebben vier dagen zonder internet gezeten, zodat we een flinke achterstand oplopen. Alleen nu even m'n mail kunnen checken. We hebben weer van alles meegemaakt en weer veel te veel prachtige foto's gemaakt. Zodra het kan pakken we het weer op.

Dit is alvast een foto van een van de duinen in Sossusvlei. Het vervolg van onze reis op de volgende bladzij, zowel hieronder als boven deze bladzijde te selecteren.