Het einde van de gamedrive op de avond van 5 november bracht ons een treffen met een groep leeuwen in de schemering, getuige de foto’s nog dezelfde avond geplaatst in het vorige bericht. De volgende morgen bleek dat er weer een olifant rond de huizen en in de tuin van de lodge een ravage had uitgericht, takken afgebroken en struiken verwoest. We hebben niets gemerkt, terwijl hij ondermeer bij onze deur bezig geweest is. Hiernaast de ravage bij het zwembad.
Kudu bokken in de schaduw...................... ....................en een Zebra xing
| Hartmann's Mountain Zebra's, waar bij de strepen niet doorlopen onder de buik, in tegenstelling tot de Plains Zebra's uit onder meer Etosha. |
Een prima Guesthouse met ruime kamers, een heerlijk zwembad in een werkelijke prachtige tuin. We waren de enige gasten en hebben er weer heerlijk gegeten. Bewondering voor de gastheer en vrouw, die behalve het runnen van deze guest farm, zo’n 1000 koeien hebben, jacht safari’s aanbieden met een erbij horende jacht lodge en hij heeft bovendien als ik het goed begrepen heb het grootste aannemers bedrijf in Outjo. Wij dachten al dat wij het een beetje druk hadden!
Drie foto's van de tuin van het Namatubis Guesthouse plus een Cape Ground Squirrel.
Op zondag de 100 km naar Okaukuejo http://okaukuejoresort.wheretostay.na/ in het Etosha game park.
Anderson Gate, Etosha National Park.
De Etosha olifanten zijn de grootste.
Eten en gegeten worden, de natuur is hard, dat vergeten we wel eens.
Om je lippen bij af te likken!
Het valt niet mee met zo'n lange hals!
Daar, in Okaukuejo, werden we weggestuurd en konden pas na 13:00 terecht, dus maar het park ingegaan. Deze lodge heeft een geweldige waterhole waar we heel veel gezien hebben. Je zit daar met massa’s mensen op bankjes naar het, in de droge tijd, overvloedige wild te kijken. Noemenswaardig waren twee leeuwen moeders met kleine welpjes, was al te donker, dus geen foto, drie neushoorns, olifanten, jakhalzen, talloze giraffes, zebra’s, springbokken, oryxen, etc.
Handig zo'n steuntje!
Let op de Jakhals links onder.
Toen kwam deze zeldzame zwarte neushoorn met zonsondergang nog even langs. Het doet me een beetje denken aan dino's en andere uitgestorven dieren.
Het is lastig bewegen tussen die keien, en stoffig dat het is!
Daar hebben deze toeristen geen last van.
Het ondergaan van de zon met een koud drankje is iedere avond een happening.
Onder een portret en weer een zebra xing.
Onder een portret en weer een zebra xing.
Aan de rand van de zoutvlakte, een immense ruimte en hemel.
Nog even, wellicht, ten overvloede; door tweemaal op een foto, ook op een kleine, te klikken wordt die foto op schermgrootte weergegeven.
Nog even, wellicht, ten overvloede; door tweemaal op een foto, ook op een kleine, te klikken wordt die foto op schermgrootte weergegeven.
Een Secretaris vogel, die zie je meestal plechtig schrijdend, maar is toch ook een goed zweefvlieger. Rechts de brutale, glanzende Cape Glossy Starling. Pikt als het kan het eten van je bord!
Nog een Kori Bustard en een Struis in een zandbad. Dat waren een paar vogels.
Voor de rest is deze lodge, Okaukuejo, een heel slecht gerunde fabriek voor massa’s mensen. Een beroerde keuken, ruziënde staf, een heel ongezellig restaurant, ik kan wel door gaan. O ja, een prima zwembad met te weinig ligbedden op een lang geleden overleden gazon en nog minder matrassen, heel erg shabby. De volgende keer gewoon vanuit Namatubis of een andere lodge in de buurt het waterhole van Okaukuejo bezoeken en verder niet. Dit is een serieuze tip voor Miles Travel. Het enige nadeel daarvan zou zijn dat je niet in de avond bij het waterhole kunt zijn vanwege de sluiting van Anderson gate. Halali is ook een optie in het park, zag er netjes maar steriel uit, met evenmin zo'n goede recensie. (Van horen zeggen.)
Namutoni, het oude duitse fort, de binnenplaats met restaurant, de kamer en badkamer, goede kwaliteit. Daaronder de banded Mongoose (Is het meervoud Mongeese of Mongooses?) Ze komen tegen de avond tevoorschijn en voelen zich thuis tussen de mensen.
Wij waren dus blij dat we er weg waren (Okaukueko). Vandaag was één lange game drive van Okaukuejo naar Namutoni Resort http://namutoniresort.wheretostay.na/ , ook een resort van het gouvernement net als Okaukuejo.
We hielden ten onrechte ons hart vast. Gelegen in een oud fort en heel sfeervol opgeknapt. Prima ruime kamers met een design badkamer met in de vloer verzonken bad en met een vleugje Afrika in de vorm van de douche buiten, waar we teveel water gebruikten omdat ie zo heerlijk was. Verder een goed zwembad, waar, tegen de avond, de tientallen banded mongooses gewoon uit komen drinken terwijl er gezwommen word. Vanavond een simpel maar goed buffet diner gehad op de binnenplaats van het fort dat gezellig verlicht was met fakkels en kaarsen. Het is nog steeds snoeiheet en vandaag was er een beetje bewolking, de eerste keer sinds Windhoek!
Twee Blackfaced Impala's aan het bakkeleien.
Een Steenbokje in de schaduw.
Een Blackfaced Impala vrouwtje knabbelt het schaarse verse groen tussen de doornen uit.
Hierboven en hiernaast de Folikanten van Trix op 10 meter van de auto, zie het verhaal hieronder.
Gnoes in de schaduw.
Springbokken op het heetst van de dag in Etosha, op de achtergrond samenpakkende wolken, die in onze stop van morgen, Mushara Bush Camp, de eerste flinke regen hebben gegeven, terwijl wij, vlakbij, in Namutoni nog heerlijk op de binnenplaats zaten te eten.
Tijdens onze rit vandaag gingen we een paar honderd meter van de route af naar de plek waar op de kaart een toilet aangegeven stond. Twintig meter er vandaan stonden twee giganten van folikanten zoals Trix, die zich normaal wezenloos aan dit soort verbasteringen kan ergeren, zei. Michiel je weet wel in de geest van sluntepijper, enzovoort. Behalve dat ik voor geen goud naar dat toilet zou willen, zijn we op 10 meter langs deze reuzen gereden. In eerste instantie hadden we ze niet eens in de gaten, zo waren we in beslag genomen met die toiletten aan de andere kant. Natuurlijk de nodige foto’s gemaakt. Trix is ondertussen door een of andere lokale wesp gestoken, met als gevolg een behoorlijk pijnlijke en opgezette arm.
De lodge van Mushara Bush Camp, Wanneer je goed kijkt zie je links mijn laptopje staan waarop ik dit verhaal produceer.
Gesnapt tijdens het ontbijt en onze tent in Mushara Bush Camp. Rechts boven onze tent.
Gesnapt tijdens het ontbijt en onze tent in Mushara Bush Camp. Rechts boven onze tent.
Portret.
Hartebeest met pasgeboren jong.
Koppel struisvogels met acht kuikens
Dit koppel struisvogels beschermt hun drie kuikens tegen twee azende jakhalzen. Deze foto is gemaakt met de kapotte lens vandaar minder scherp.
Portret van Springbok.
Achteropkomend verkeer.
Heel verstandig.
Springbok. Hartebeest
Overstekende Gnoe.
Zebra xing 3
Mijn knie is nog steeds knudde, toen ik vanmiddag een trap op probeerde te lopen ging ik op mijn klep op een ongelijke trede en klapte mijn camera die om m’n nek hing keihard tegen een trede. De mooie 18-200mm lens is zodanig beschadigd dat hij alleen met veel kracht te zoomen is en auto focus loopt af en toe vast. Het polarisatie filter zit muurvast. Ik had nog niet eens gedronken. Inmiddels ongeveer 2000 foto’s gemaakt, het wordt tijd om eea te deleten, maar het komt er nog niet van. Het lijkt erop dat we een eeuwigheid onderweg zijn en we zijn nog niet op de helft. Het is één groot feest! En wat is dit een prachtig land en wat zijn de mensen vriendelijk, tot de volgende keer!
Trix vond deze sloffen zo leuk!
In het Mushara Bush Camp hebben ze geen grasmaaier nodig, vier Warthogs zorgen voor een strak gazon.
Weer een sundowner.
Inmiddels aangekomen in het Mushara Bush Camp http://www.musharabushcamp.com/mushara-collection.htm op slechts 20 km van Namutoni waar we weer in een tent zullen slapen. De lodge zelf ziet er precies zo uit zoals je het hier zou willen zien, geweldig. Heel vriendelijke staf en wifi! We hebben hier 2 nachten om uit bed te drijven. De foto’s die ik met mijn oude lens maakte deze morgen, blijken niet echt bruikbaar. Gelukkig heb ik een vervanging kunnen bestellen in Tsumeb, die ik overmorgen kan oppikken. OK deze tekst gaat nu dus online, de foto’s volgen vandaag en morgen. Ernst, het filmpje dat je stuurde is hier niet echt op z’n plaats maar wel leuk: Der Winter ist schon gefährlich genug... Goodyear UltraGrip Performance 2
Ik zag net dat komend weekend Lac des Veaux open gaat, hier onvoorstelbaar! Tot later.
Een handige oplossing! In een doline bij Tsumeb, genoeg water. De Uris Safari Lodge.
Wat foto's van de Uris Safari Lodge, een aanrader. http://www.uris-safari-lodge-namibia.com/ Hieronder een kijkje in de wijnkelder met passende wijnkratjes en de honden bezig met het ruineren van het gazon.
Deze Eland trok zich helemaal niets aan van de honden.
Speciaal voor deze reis heb ik een Philips scheerapparaat gekocht, dus geen kwast en doosje zeep meer, ik heb ook mijn snor eraf geschoren, dat is makkelijker, ik zou niet weten hoe ik hem had moeten trimmen. Ik zat dus vanmorgen om 6 uur, jawel, prinsheerlijk voor mijn tent in de opkomende zon al scherend wakker te worden. Wat een heerlijk leven, kon het maar altijd zo doorgaan. Vanuit Mushara Bush Camp rijden we richting Tsumeb, een mijnwerkers stadje.
Originele dak afwerking>
De vorige eeuw werden hier prachtige kristallen en koper, lood, goud uit grote diepte omhooggehaald. Ik weet niet of dat nog steeds gebeurt. In Tsumeb de vervangende lens opgehaald, 55-200 mm, in plaats van de 18-200 mm, niet erg lichtsterk. Dat betekent lens wisselen met de Nikon van Trix, maar we proberen toch nog wat spectaculaire foto’s te produceren. In dezelfde winkel zag Trix eindelijk een leuk ringetje om aan haar ringvinger te dragen, het voelde zo kaal aan zonder haar "juwelen" die ze thuis had gelaten! Met een net echte diamant.
Daarna naar de Uris lodge voor de middag en nacht. Een schitterende lodge, waarbij de architect een safari lodge met een zware Marokkaanse touch heeft ontworpen. Een beetje bont, maar wel gezellig, met een prachtige tuin. Overal staan voorwerpen uit de mijnen als decoratie. Verder in de inrichting veel antiek. Wij waren de enige gasten en hebben er weer heerlijk gegeten. Behalve de ook hier wilde warthogs, die het gazon kort hielden, een reusachtige eland die meende de bomen en struiken in de tuin te moeten snoeien. De twee honden hadden er veel lol in om de warthogs de stuipen op het lijf te jagen, de eland trok zich daar helemaal niets van aan. De lodge, 6 jaar oud, heeft een prachtige wijnkelder in de rotsen. Hier komen we graag nog eens terug.
Op de langere stukken lunchten we langs de weg onder een boom. Op deze weinig flatteuze foto is al een bolling in de buikstreek te zien.
Typisch dorpje in de Rundu regio.
Kennelijk komt hier het grasachtige riet vandaan voor op de rietendaken in dit land, hele stapels langs de weg. Verder overal scholen met een speedlimit. De wegen zijn nu prima, met aan beide zijden een strook van een meter of 30 met gras en een enkele boom. Lekker overzichtelijk dus, hoewel op die stroken wel koeien en geiten grazen. We passeerden een politie post met een ietsje te hoge snelheid, maar we waren er al voorbij toen de betreffende agent achter zijn boom tevoorschijn rende, zijn hand opstekend, om ons te controleren. Aangezien het me niet verstandig leek terug te rijden zijn we maar doorgereden naar de Hakusembe River lodge http://www.natron.net/hakusembe/ aan de Okavango River aan de grens met Angola.
Twee foto's van een Southern Carmine Bee-eater.
Twee foto's van een Southern Carmine Bee-eater.
De honeymoon suite, dat is hier een drijvende kamer met terras, was voor ons gereserveerd. Wij kwalificeerden natuurlijk niet en hebben een jong stel blij gemaakt en kregen een huisje op de vaste wal aan de rivier. De werkelijke reden van de ruil is dat ik met mijn slechte knie beter op de vaste wal kan blijven, gezien de lastige afdaling naar het drijvende gebeuren. Het ziet er verder prima uit, een gezellige bar en weer heel aardige mensen. Die bar slaan we over, want we gaan straks op een boot onze sundowner genieten.
De sundowner op de Okavango rivier langs de grens met Angola. Rechts op de achtergrond langs de oever de "honeymoon suite"
De komende dagen gaan we via Caprivi naar de Victoria falls en ik ben bang dat internet het in Caprivi het zal laten afweten. (Dat blijkt achteraf mee te vallen)
Hier zitten dus flinke krokodillen.
Deze krokodil naast de boot verorberde een vis met net en al. Het net is juist nog te zien
Hierboven een paar foto's van de lekkere jongens in de Okavango rivier, zie ook het verhaal over Andreas.
Het zwembad van Hakosembe
Vandaag zaterdag de 13e heerlijk ontbeten in het ochtend zonnetje op het terras boven de rivier, al met al wat laat. Wilde in Rundu wat geld pinnen, maar zag er vanaf toen ik de lange rij zag, het was zaterdag morgen, misschien daarom. Afijn de 220 km naar Divundu met een mooi gemiddelde afgelegd zonder politie interventie. We zijn wel duizend dorpjes gepasseerd, echt heel primitief met hutjes van een paar m2. Altijd een groep mensen onder een boom. Er worden langs de weg stapels riet voor de daken, dat had ik geloof ik al gezegd, en brandhout aangeboden. Ik denk niet dat die business een vetpot zal zijn. Trix heeft weer een goede daad verricht door een tasje uit de businessklas te geven aan een jongetje met een eigengemaakte speelgoed auto. Dat gaat dan gepaard met wat goed bedoelde adviezen voor zijn verdere leven.
Dit zie je door heel Afrika, zelf gemaakt, beter dan al die plastic troep.
Die dorpjes zien er redelijk schoon uit, maar bij de grotere plaatsjes is het vreselijk, zoveel zwerfvuil, voornamelijk plastic, dat zelfs in de takken van de bekende thorntrees blijft hangen.
De Nunda lodge aan de Okavango rivier, die de verkeerde kant op stroomt en doodloopt in de bekende Okavango Delta, is ons volgende thuis. Behalve dat ik nu opgevroten wordt door de muggen ziet het er goed uit. Vanaf ons terras uitzicht op 3 nijlpaarden met hun op hoesten lijkend geluid afgewisseld door een prachtige over het water scherende scheet. Op de zandbank aan de overkant lag een knaap van een krokodil in het zonnetje. We hebben deze avond een mooie bootsafari gemaakt naar de Popa falls en veel gezien. Zie de foto’s, met ondermeer Hippo’s en krokodillen.
Niet bang, maar ze zitten vlakbij.
Hieronder een rits vogels.
Links komt niet in mijn boekje voor. Rechts een black crowned night heron.Onderin deze trechtertjes zitten, heel geniepig, miereneters.
Een African Darter en rechts en onder een Woodland Kingfisher
Ijsvogel in de vlucht.
Nogmaals een African Darter.
Familie tafereel.
Niet preuts, waarom ook?
Bij vertrek van de boottocht vanuit Nunda Lodge werd ons duidelijk gemaakt, dat er maar één drankje per persoon beschikbaar was, en geen wijn, gelukkig wel bier. Dit kwam wat krenterig over na de heerlijke schaal met hapjes en ongelimiteerd drank op de tocht in Hakusembe. Ook de sfeer in Hakusembe was beter. Daar werden we gisteravond verrast op een leuke danspartij met het bekende monotone gezang, van scholieren in prachtige kledij. De eigenaars van de lodge hebben een trust opgericht om de betreffende school van 800 leerlingen van betere leermiddelen te voorzien. Daar hebben we dan ook aan bijgedragen.
De dansende schoolkinderen bij Hakusembe.
De komende dagen gaan we via Caprivi naar de Victoria falls en ik ben bang dat internet het in Caprivi het zal laten afweten. (Dat blijkt achteraf mee te vallen)
Ondertussen, in de Nunda Lodge, allerlei kreten van Trix dat er ook onder de klamboe muggen zitten. De eigenaars hebben hier volgens het personeel, tegen adviezen in, tussen de muur en het rietendak, tussen de sporen, een ruimte opengelaten, prima voor de ventilatie, maar ook prima voor de muggen, die nu dus in wolken om me heen vliegen. Wat betreft het snel afwerken van het diner werd er hier wel een record gebroken. Na het eerste gangetje moest je werkelijk rennen om wat sla te halen, want het hoofdgerecht werd bliksemsnel geserveerd na de laatste hap voorgerecht. De hele seance nam 45 minuten in beslag. Morgen vroeg staat er een gamedrive naar het Mahango National Park op het programma. Tot nog toe heeft het weer zich goed gehouden, de laatste twee dagen hier en daar knijters van onweersbuien, gelukkig voorlopig alleen maar daar.
Ondertussen, in de Nunda Lodge, allerlei kreten van Trix dat er ook onder de klamboe muggen zitten. De eigenaars hebben hier volgens het personeel, tegen adviezen in, tussen de muur en het rietendak, tussen de sporen, een ruimte opengelaten, prima voor de ventilatie, maar ook prima voor de muggen, die nu dus in wolken om me heen vliegen. Wat betreft het snel afwerken van het diner werd er hier wel een record gebroken. Na het eerste gangetje moest je werkelijk rennen om wat sla te halen, want het hoofdgerecht werd bliksemsnel geserveerd na de laatste hap voorgerecht. De hele seance nam 45 minuten in beslag. Morgen vroeg staat er een gamedrive naar het Mahango National Park op het programma. Tot nog toe heeft het weer zich goed gehouden, de laatste twee dagen hier en daar knijters van onweersbuien, gelukkig voorlopig alleen maar daar.
Onze bungalow bij Nunda (van de muskieten) met hieronder ons uitzicht.
Popa falls in een prachtige setting.
Hij heeft deze Tijgervis gevangen vanuit een uitgeholde boomstam doe hem dat maar eens na!
Hier volgen wat prentjes van de nijlpaarden voor de deur.
AU!!
Waterverplaatsing
Let op het vogeltje, dat blijft zitten tot het laatste moment, wanneer klaar voor onderwater.
Nog een laatste gaap.
Afrikaanse Visarend.
Links van de reiger een krokodil, genomen van grote afstand.
Witte reiger met Reedbuck.
Het is inmiddels morgenmiddag, zondag dus. Trix komt even uit het zwembad kijken of ik het goed doe en ook om het pijnlijke zitvlak te ontlasten bij gebrek aan matrasjes. Vanmorgen vroeg een koude douche genomen, ik denk dat de jongen die het vuur had moeten stoken, zijn werk niet naar behoren heeft gedaan. Ik zal ter illustratie een foto van de warmwater boiler toevoegen.  |
| Deroute van Rundu naar Nunda. |
De boiler.
Toen Trix er een grapje over maakte (de scheurende vrachtwagens) bij de gate van het park werd ze flink afgebekt door een niet al te fijn besnaarde dame, kennelijk met verantwoordelijkheid, en ik kan zeggen, dat moet je niet bij Trix doen!! Misschien verbeeld ik me het, maar ik krijg de indruk dat de jeugd hier langs de weg niet of veel minder zwaait dan we tot nog toe gewend waren. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, al die rijke stinkers met hun patserige automobielen, die voorbij razen met een wolk van stof. Ze realiseren zich vast nog niet dat dit land het daar voor een groot deel van moet hebben.
Inmiddels is het maandag avond en zijn we in Camp Kwando gearriveerd. Nog even over Nunda, ze hebben ons schaamteloos 800 $ in rekening gebracht voor die dustdrive! We zijn nog even bij een paar lodges in de buurt langs gereden en hoorden dat zij geen gamedrives verkopen in het Mahango Game Park zolang er wegwerkzaamheden zijn.
Onderweg 220 km op de B8 mag je niet harder dan 80 km/h vanwege gevaar voor olifanten. Dat is duidelijk te zien, want in deze buurt zijn ze heel destructief, veel erger dan de woestijn olifanten. Hele bomen gaan om. Ons werd verteld dat dat komt omdat er in de woestijn gebieden minder bomen beschikbaar zijn en de olifanten zich daaraan hebben aangepast. Welnu er stond er eentje langs de weg, kon net op tijd stoppen en reed voorzichtig onder angst kreten van Trix aan hem voorbij foto's makend. Hij chargde wel, een prachtig gezicht van heel dichtbij.
Camp Kwando waar we nu zitten is geweldig. Heel anders, plotseling allerlei oerwoud achtige geluiden in de nacht. Het is ook veel vochtiger dan tot dusverre. De elektriciteit gaat er zo af, dus dit gaat nu op het net. Hier volgen nog snel wat foto's.
Het zwembad met prachtige tuin van Nunda Lodge, eerlijk is eerlijk.
Inmiddels is het maandag avond en zijn we in Camp Kwando gearriveerd. Nog even over Nunda, ze hebben ons schaamteloos 800 $ in rekening gebracht voor die dustdrive! We zijn nog even bij een paar lodges in de buurt langs gereden en hoorden dat zij geen gamedrives verkopen in het Mahango Game Park zolang er wegwerkzaamheden zijn.
Onderweg 220 km op de B8 mag je niet harder dan 80 km/h vanwege gevaar voor olifanten. Dat is duidelijk te zien, want in deze buurt zijn ze heel destructief, veel erger dan de woestijn olifanten. Hele bomen gaan om. Ons werd verteld dat dat komt omdat er in de woestijn gebieden minder bomen beschikbaar zijn en de olifanten zich daaraan hebben aangepast. Welnu er stond er eentje langs de weg, kon net op tijd stoppen en reed voorzichtig onder angst kreten van Trix aan hem voorbij foto's makend. Hij chargde wel, een prachtig gezicht van heel dichtbij.
Hij kwam met wapperende oren en zwaaiende staart (links op de foto) op ons af. Trix zat weer op m'n schoot!
Ben toch maar een stukje door gereden en zag hem in de spiegel oversteken.
Camp Kwando waar we nu zitten is geweldig. Heel anders, plotseling allerlei oerwoud achtige geluiden in de nacht. Het is ook veel vochtiger dan tot dusverre. De elektriciteit gaat er zo af, dus dit gaat nu op het net. Hier volgen nog snel wat foto's.
Southern Masked Weavers
African Watthed Lapwing (Pleuvier)
Wire Tailed en Barn swallows. Ze zijn dus vanuit Valprionde hier aangekomen, zie de foto in het begin.
Een Hadeda Ibis.
Het is nu 16 november en we zijn ongeveer halverwege. We genieten met volle teugen, zeker ook hier in Camp Kwando aan de Kwando rivier, die via via in de Zambesi uitkomt. Aan de overkant van de lodge ligt Botswana, overmorgen gaan we die kant op richting Victoria Falls. Vanmorgen hebben we een boottocht gemaakt over deze glasheldere rivier, totdat de rivier helemaal geblokkeerd werd door een grote Hippo familie, werkelijk fantastisch.
In dit gedeelte van Namibie is al veel regen gevallen, zodat er genoeg water is voor het wild buiten de rivieren en waterplaatsen en alles ook groen is. De dieren kunnen zich daardoor veel meer verspreiden en zijn dus gewoon zoek. Het enige wild op deze tocht waren dan ook een drietal impala’s die met prachtige sprongen uit het beeld verdwenen. Het beroerde van onze moderne camera’s is dat ze niet precies op het moment dat jij het wilt, klikken. Helaas missen we daardoor de hooghste punten van de sprongen. Weer veel vogels gesnapt, iedere keer is het weer anders.
Wij realiseren ons heel goed dat het runnen van dit soort prachtige plaatsen diep in de bush alleen mogelijk is dankzij de lage lonen van het personeel en natuurlijk ook dankzij de individualisten die er hun energie en geld insteken. We genieten met volle teugen en met veel plezier laten we jullie ook een beetje meedoen. Wij kregen veel positieve reacties in de vorm van mailtjes, dank daarvoor.
Hier is alles nog rustig.
De landing.
We hebben inmiddels besloten om op de terugweg Ngepi Camp te cancellen na slechte verhalen en een bezoekje. Er voor in de plaats een mooie deal kunnen maken met de Divava Okavango Lodge en Spa. 
Borreltijd in Camp Kwando, heerlijk relaxed.
Trix klaar voor het diner. Al onze broeken lijken te zijn gekrompen!
Trix klaar voor vertrek.
Het water is glas helder!
De mokorro trip, een geweldige ervaring.
Terugkomend op dat drinkwater, wanneer de hippo’s mesten, tillen ze het achterdeel zover op dat hun uitlaat ongeveer op het oppervlak uitkomt en draaien ze daarbij met hun staartje als een propeller in het rond en verspreiden ze de mest op die manier. Maar dat wisten jullie natuurlijk al. Hoewel de foto’s van deze tocht niet zo spectaculair zijn als een leeuw met prooi, kan ik niet laten ze te laten zien. Onderwater speelt zich ook van alles af. Behalve de tijgervissen, zie je prachtige Catfishes. Ik geloof dat de Hollandse naam grondels is. Ik heb ook daarvan foto’s, hoewel wat minder duidelijk vanwege het golvende water.
Morgen de 18e alweer, vertrekken we via Katima Mullo aan de Zambezi en Ngoma aan de Linyanti, dat is de Kwando met andere naam, naar Kasane. Bij Ngoma rijden we Botswana binnen. Het laatste deel gaat door het Chobe National Park en is een beetje een game drive. Daar heet dezelfde rivier inmiddels de Chobe tot ie in de Zambezi uitmond. Wij hoorden dat de Duitsers indertijd de Caprivi strip, de zogenaamde panhandle, hebben verkregen middels een landruil om op die manier via de Zambezi toegang tot de Indische oceaan te krijgen. Helaas voor hun en dat zeg ik met een beetje leedvermaak, zitten daar nog de Victoria watervallen tussen, typisch geval van jammer dus.
Gisteren hebben we de hele dag in de auto gezeten en een uur besteed om de grens over te komen, hoewel we nergens hoefden te wachten, zoveel papierwerk, zowel aan de Namibische als de Botswaanse kant. Bij het binnen rijden van Botswana volgde nog een mond en klauwzeer controle, dwz met alle schoenen over een vies matje en daarna met de auto door een nog smeriger bak water rijden. We hadden net weer wat fruit ingeslagen, dat gelukkig niet direct zichtbaar was, zodat we op de eerste meters van Botswana al de wet overtraden.
Morgen de 18e alweer, vertrekken we via Katima Mullo aan de Zambezi en Ngoma aan de Linyanti, dat is de Kwando met andere naam, naar Kasane. Bij Ngoma rijden we Botswana binnen. Het laatste deel gaat door het Chobe National Park en is een beetje een game drive. Daar heet dezelfde rivier inmiddels de Chobe tot ie in de Zambezi uitmond. Wij hoorden dat de Duitsers indertijd de Caprivi strip, de zogenaamde panhandle, hebben verkregen middels een landruil om op die manier via de Zambezi toegang tot de Indische oceaan te krijgen. Helaas voor hun en dat zeg ik met een beetje leedvermaak, zitten daar nog de Victoria watervallen tussen, typisch geval van jammer dus.
Gisteren hebben we de hele dag in de auto gezeten en een uur besteed om de grens over te komen, hoewel we nergens hoefden te wachten, zoveel papierwerk, zowel aan de Namibische als de Botswaanse kant. Bij het binnen rijden van Botswana volgde nog een mond en klauwzeer controle, dwz met alle schoenen over een vies matje en daarna met de auto door een nog smeriger bak water rijden. We hadden net weer wat fruit ingeslagen, dat gelukkig niet direct zichtbaar was, zodat we op de eerste meters van Botswana al de wet overtraden.
Nunda naar Camp Kwando en rechts Kwando naar Ngoma, de grenspost van Botswana en vervolgens via het Chobe nationaal park naar Kasane. Meteen daarna reden we het Chobe Nationaal Park binnen om er om 17:30 bij Kasane weer uit te rijden. Dat hele stuk hebben we de 4 wheeldrive moeten gebruiken, bijna overal mulle zandwegen. Wat al direct zichtbaar was, was de ravage door de olifanten. Hele stukken, vooral in de buurt van de Chobe rivier, komt de begroeiing niet boven ongeveer een meter uit. Alles wordt gesloopt voor de bladeren en de bast. Ons werd verteld dat er 65.000 olifanten in het park leven. Tegen het eind van de middag hadden we een paar spannende confrontaties. In het heetst van de dag, het was tegen de 40˚, schuilen ze tegen de zon en gaan rond een uur of 4 naar de rivier om wat te baden en te spelen. Daarna gaan de verschillende kuddes op pad, we telden er op een gegeven moment 50 in vier kuddes. In die fase houdt niets ze tegen en moet je afstand houden.
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan op die mulle wegen waar je slecht weg kunt komen wanneer je eenmaal stilstaat. Behalve dat we een tijdje moesten wachten tot een grote groep voorbij gemarcheerd was hebben we achteraf toch nog wel 2 close encounters gehad. Doordat een militaire jeep voor ons de weg blokkeerde kwamen we op een verkeerde plek stil te staan. Zij konden nog net doortrekken, toen weer een grote groep om ons heen de weg overstak, waarbij twee grote mamma’s met peuter. De eerste ging nog op een meter of 15 voorbij, maar toen kwam de volgende mamma op slechts 5 meter met wapperende oren langs. We hielden ons muisstil en het liep goed af, zie de foto’s. Wanneer de baby een angst geluid had gemaakt, was het slecht afgelopen, dat is hier vaker gebeurd, met dodelijke afloop.
Hierna een selectie uit het Chobe National Parc.
Deze gier komt niet in het boek over Zuid Afrika voor. Hier bij de overblijfselen van een onfortuinlijke giraffe.
Wat foto's van voorouders: Chacma Baboons. De knaap hieronder is duidelijk de baas.
Buffaloos, daar moet je uit de buurt blijven.
Een great white Egret en een warthog, gestoord in zijn modderbad.
Zoek in deze boom de vijf Southern Carmine Bee-eaters, door de foto in te zoomen.
Een slecht einde voor deze Buffaloo.
En een portret van z'n jongere broer.Schattig he!
Een soepschildpad.
En een Egyptian Goose.
Hier volgen de olifanten, hier twee van de kuddes op de vlaktes bij de Chobe rivier.
En nog een. Tot wat later in de middag werd er gerust in verband met de hitte op deze dag.
Zo zijn de wegen in het Chobe park, dus oppassen en continu in four wheel aandrijving houden.
Aan de oever van de Chobe rivier.
....verscheen plotseling veel dichter bij nog een moederfant met jong en die passeerde op ongeveer 5 meter met wapperende oren. Trix heeft wat te verduren gehad! Wij konden geen kant op, want achter ons passeerde de rest van de kudde, bovendien in het mulle zand ben je niet zomaar weg!
Die staan nog te schuilen, rechts nog een mama met jong gelukkig op wat grotere afstand, hier stonden we tien minuten te wachten tot de hele kudde voorbij was.
Deze Hippo heeft zich al vroeg uit het water gewaagd, zijn familie ligt nog in het water.
Tot nu toe komen we overal de duitse invloed nog tegen, hoewel ze hier maar relatief kort koloniseerden. In iedere lodge of zelfs tent staan we de dikke dekbedden uit de hoes te trekken voor we gaan slapen. Gelukkig hebben we in Windhoek katoenen dekentjes ingeslagen. Meestal slapen we alleen onder een laken of helemaal zonder vanwege de warmte. We laten Camp Kwando achter met heel plezierige herinneringen en komen er graag weer terug op de terugweg. Tot later.
Het is 19 november, we zitten in een Hans en Grietje huisje van de Kubu lodge www.kubulodge.net bij Kasane, Botswana.
Op het balkonnetje van ons Hans en Grietje huisje. De Kubu lodge heeft een pachtige tuin aan de Chobe. De grote bomen met rode bloesem zijn dacht ik Flamboyants, maar hier noemen ze hem de Pride of de Kaap
Op het balkonnetje van ons Hans en Grietje huisje. De Kubu lodge heeft een pachtige tuin aan de Chobe. De grote bomen met rode bloesem zijn dacht ik Flamboyants, maar hier noemen ze hem de Pride of de Kaap
Boom over de hoofdweg van Kasane naar Victoria Falls.
We hebben er toch weer mooie foto’s van gemaakt, ik zal dadelijk proberen een en ander up te loaden. In Kwando was het niet meer gelukt omdat internet down was. We zitten hier aan de Chobe en s’nachts lopen hier de Hippo’s voor de deur te grazen met de bijhorende geluiden. Deze lodge ligt op een flinke helling met allerlei trapjes, het gevolg is dat mijn knie weer slechter gaat, dat is flink knudde. Net woord hè. Je moet hier minstens 5 meter van de rivier wegblijven vanwege de grote krokodillen. Trix komt net binnen, ze is bij het zwembad weggejaagd door een stel apen. Tot later.
Hieronder alvast wat foto's, de tekst komt nog. Hier in Zimbabwe hebben we ineens snel internet, dus dat gebruik ik om allereerst de foto's te uploaden, de verhalen komen nog.
Wat foto's van en bij de Kubu lodge.
Deze bushbuck kwam regelmatig grazen op het grote gazon van de Kubu lodge.
Er was speciaal voor ons, ongevraagd, een diner a deux verzorgd bij de boma, heel romantisch!
Het Hans en Grietje huisje
De apen bij het zwembad, die op deze mangoboom afkomen.
Het is veel later geworden, vandaag is het de 25e en we zijn net hier aangekomen in Divava Okavango Lodge & Spa www.leadinglodges.com van Paul van de Vijver en Paul Zijlmans, die we toevalligerwijze in Windhoek tegen kwamen met de ministers van Security en van arbeid of zo in hun restaurant Villa Verdi.
We gaan terug naar Kubu Lodge waar we dus een relaxte dag over hadden. Hier viel de eerste regen in de avond en nacht en voor het geval we het niet gemerkt hadden dat het eindelijk regende, sloeg de bliksem om twee uur, met een giga klap, in, in een electriciteitskast op enkele tientallen meters afstand van ons onderkomen.
De lodge zelf is een beetje passé met een mooie tuin. Het redelijk grote zwembad werd niet echt schoongehouden, zodat ik na de dagelijkse fitness wel even mijn mond spoelde met Listerine. Toen de regen begon heeft Trix nog een deel van de nieuwe kussens onder een afdak gelegd, het personeel deed er niets aan.
In het algemeen, dan heb ik het niet specifiek over de Kubu lodge, moet het toch lastig zijn om hier een lodge of een hotel te runnen. We zien steeds dat de lagere staf, precies doet wat ze is opgedragen, waar ze voor getraind zijn, maar een beetje nadenken is er vaak niet bij. Zoiets als een sproeier aanzetten na een vreselijke stortbui, omdat het eerder opgedragen is een voorbeeld. Het lokale management is zo te merken wel goed opgeleid en heel vriendelijk. De vrouwelijke personeelsleden hebben de nijging om, bijvoorbeeld in een hoek van het restaurant, of net om de hoek luidruchtig met elkaar van gedachten te wisselen. Zit ook daar in de genen denk ik. Ik geef toe dat ik door een gekleurde bril kijk. Ik hoop niet dat nu alle dames afhaken als trouwe volgers van deze weblog!
Voor diegenen die overwegen een dergelijk avontuur te beginnen, het is prima te doen. De doorgaande wegen zijn uitstekend en gebouwd op hoge snelheid wat bochten betreft, dus je hoeft eigenlijk alleen af te remmen voor koeien, geiten, wild en mensen. De wegen zijn overzichtelijk met brede schouders. Bovendien is er weinig verkeer, op zo’n weg zou je Almere Maastricht in anderhalf uur rijden. En dat met op de radio alleen praise the lord en verkiezings programma’s. Het is leuk om te constateren, dat hoogspanningsleidingen van waarschuwingsballonnen zijn voorzien, daar waar ze over de weg gaan. De Namibische luchtmacht heeft zo de beschikking over duizenden kilometers landingsbaan!
Met onszelf gaat het uitstekend, we zijn in een routine gekomen, zodat we vrijwel nooit meer ergens naar hoeven te zoeken, alles heeft nu z’n vaste plek. De bagage wordt altijd voor je in en uit de auto gesjouwd, zodat dat ook met mijn knie te doen is. De bedden zijn overal goed en we slapen steeds uitstekend, van 10:00 tot 06:00, behalve als de bliksem inslaat dus. De geluiden s’nachts en vroeg in de ochtend geven een heel aparte sfeer, we kunnen ons voorstellen hoe Livingstone zich gevoeld moet hebben. Vanmorgen bij het wakker worden tijdens het scheren op het balkon van het treehouse in Camp Kwando zat een Jacobin Cuckoo (wanneer ik het goed heb) op een tak boven me te fluiten en sprong een hele familie tree squirrels van tak naar tak. Dan is de dag echt goed begonnen. We voelen ons allebei trouwens heerlijk fit, het is werkelijk een super vakantie! Trix geeft nog steeds te kennen dat ze absoluut geen heimwee heeft en zo wel de hele winter door zou willen gaan. Wel missen wel het volgen van de nieuwe de Hooghjes en we voelen met jullie mee, Caro (en Michiel natuurlijk). En de hersenschudding van Imke gecombineerd met een blauw oog! Het helpt natuurlijk wel wanneer we lezen dat de eerste natte sneeuwbuien in Nederland vallen. We hebben ook een soort vast schema, iedere dag dus, zoals ik al vertelde, de dekbedden uit de hoezen halen, de klamboes ontknopen, daarna onder de klamboe en in de kamer of tent een hoeveelheid “doom” spuiten om alle geniepige vliegende en kruipende insecten naar een andere wereld te helpen. Zelf de blote delen insmeren met muggemelk en daarna aan de borrel gevolgd door de maaltijd. Trix stort daarna meestal al in, ik lees dan nog even tot mij hetzelfde overkomt, of zit achter de computer zoals nu. Wij zijn door onze boeken heen, maar hebben in Victoria Falls nog 1 1/2 boek kunnen scoren, boekwinkels bestaan hier niet. Daarna zal ik m’n Ipad moeten opstarten en aan Winnie de Pooh en Dickens moeten beginnen.
De rij vrachtwagens die tot twee weken lang moeten wachten voor de ferry naar Zambia
Terug naar onze tocht. Op 21 november werden we vanuit de Kubu lodge in Kasane naar de verkeerde grens gebracht, namelijk die van de ferry naar Zambia. Na het passeren van de douane met alle formaliteiten zag ik dat we bij de ferry uitkwamen. Ik heb toen de weinig toegankelijke chauffeur van zijn dwaling kunnen overtuigen, dus weer terug langs de andere kant van het gebouw, naar de grens met Zimbabwe, waar een Zimbabwaans busje op ons stond te wachten. Kasane is namelijk een vierlanden punt, dus die grensposten liggen vlak bij elkaar. Zo konden we de vrachtwagen wachtrijen voor de ferry zien (zie de foto’s) waar de wachttijden oplopen tot 2 weken. De 2 weken snellere route via Zimbabwe naar Zambia is kennelijk veel te duur. Onze voortreffelijke 4x4 Toyota mocht ook niet Zimbabwe in, vandaar dat gedoe bij de grens (het overstappen van het ene busje naar het andere met de bagage in de hand) Bij iedere grens overgang, en dat zijn er veel, moeten zaken als registratie, chassisnummer, motornummer, paspoortnummer, rijbewijsnummer, adres van residentie, telefoonnummers, etc. in diverse combinaties worden ingevuld in grote boeken, waarvan het de vraag is waartoe het ooit gebruikt zal worden. Misschien als leuk behangetje. En natuurlijk stempels. Terwijl je staat te wachten zit het personeel achter de balie te patiencen achter de computer.
White faced ducks op de grond en in de landing met full flaps.
Vanaf Kasane gaat het dan dus met dat busje in ongeveer een uur naar Victoria Falls in Zimbabwe. Ons hotel daar de Ilala lodge bleek een goede keus, niet al te massaal. http://www.ilalalodge.com/ Mooi zwembad, goede kamers, lekker eten en een vriendelijke staf. Zo vriendelijk dat ze mij een rolstoel met duwer aanboden voor de wandeling langs deze geweldige watervallen. Ik had wel te doen met deze man in de hitte en heb hem na afloop dan ook maar 30 US$ gegeven, dat is een maandsalaris. Hij liep na die 2 1/2 uur durende duwpartij dan ook fluitend weg, ons met een goed gevoel achterlatend. Dat herhaalt zich steeds middels de tips en de kadootjes die Trix met enige regelmaat, altijd gepaard gaande met een wijze les, zoals, nooit erom vragen hoor, aan kinderen geeft.
Eindelijk weer een groot zwembad bij de Ilala lodge. 
Links het Victoria Falls hotel, rechts twee zeldzame indiase acacias bij de Ilala lodge, wanneer je goed kijkt zie je Trix op de achtergrond.
De stads baboons zijn flink brutaal, hier onderweg naar de tafels, rechts erop, bij het wegrennen sneuvelden de nodige glazen. Hieronder nog een selectie van deze baboons, die hier in Victoria Falls een vaste verschijning in het straatbeeld zijn, ze manoeuvreren gewoon tussen de auto's door.
Hij lijkt te bedelen, rechts Trix voor de Ilala Lodge.
Deze Baboon mama rende zo hard weg dat de baby er bijna onderuit kieperde. Later hoorden we dat die baby half verlamd is.
Hieronder de slimme stads warthogs die in het stadspark van Victoria Falls city niets van leeuwen te duchten hebben! Let op de figuur die zijn roes aan het uitslapen is.
Het Victoria Falls hotel, lekker geluncht.
De mensen waarmee we spraken in Zimbabwe waren heel open en wilden graag hun verhaal doen. Het schijnt de laatste drie of zo jaar wat beter te gaan. De Zimbabwaanse $ is nu gekoppeld aan de US$ en sindsdien hebben de mensen weer wat vertrouwen in de toekomst. Bovendien is er nu een regering waarin de oppositie een rol mag spelen. We hoorden wel afschuwelijke verhalen over de milities van Mugabe.
Het fraaie zwembad van het Victoria Falls Hotel.
Trix met de brug tussen Zimbabwe en Zambia op de achtergrond. Er rijden heel lange, zwarte dampen uitstotende, vrachtauto's beladen met klonten koper overheen.
Hieronder alvast een selectie foto's van het natuur geweld van water dat 93 meter naar beneden dondert. Heel indrukwekkend, ook al is de rivier bijna droog. Rond maart valt er zoveel naar beneden dat het door de mist nauwelijks meer te zien schijnt.
Blik in de lengte richting. Deze orchidee stond op de plek van de vorige foto.
Deze orchidee komt ook al niet in mijn boek voor, maar ja dat gaat over Zuid Afrika en we zitten hier in Zimbabwe.
De Ilala Lodge had deze geweldige service. Lieke vroeg of er misschien een zweepje bij geleverd werd. Foei
De ontdekker, Livingstone.
Hierboven een klein filmpje.
Wanneer je de rechter foto vergroot (door erop te klikken 2x achter elkaar) zie je de waterdruppels. Op die plek is een stukje regenwoud te vinden.
Nog een filmpje, stel je niet teveel voor van de kwaliteit.
Dit gedeelte is nu vrijwel droog, maar aan het einde van de regentijd is dat anders.
Op ruim 90 meter diepte maken ze zich op om te gaan raften.
Daar is het al fout gegaan, man overboord.
Nog even ten overvloede, je kunt alle foto's door twee keer te klikken op schermgrootte bekijken. Wanneer je oudere of nieuwere pagina's wilt bekijken, hier onder even aanklikken. Wat ook kan, is helemaal bovenaan het betreffende hoofdstuk achter een driehoekje aanklikken. We gaan nu aan de terugweg naar het westen en zuiden beginnen op een nieuwe pagina.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten